In deze rubriek bezoeken we mensen thuis, onder het genot van een kop koffie vertellen ze hun verhaal. We verrassen hen met een prachtig plukboeket van het Bloemenhofje en heerlijke vlaai van Bakkerij Teun.
Diet woont met haar drie kinderen in Panningen: de tweeling Meis en Ries (8) en hun jongere broertje Tijn (3). Ze werkt parttime als docent kunstvakken in het voortgezet onderwijs. Op het eerste gezicht lijkt het een gewoon gezin, maar Meis en Ries hebben een verstandelijke beperking en autisme, wat het dagelijkse leven voor haar en haar vriend Peter behoorlijk zwaar en intensief maakt.
Diet vertelt: “Toen ik 37 was, besloot ik bewust alleen moeder te worden. Ik had geen relatie, maar de wens om moeder te worden was zó sterk. Vijf weken na de geboorte van de tweeling ontmoette ik Peter. We zijn een hecht gezin. Kort na de geboorte werd al duidelijk dat er iets niet klopte. Meis en Ries hadden weinig spierspanning en het contact maken verliep moeizaam. Hoewel ik geen ervaring had met baby’s, gaf het consultatiebureau snel aan dat verder onderzoek nodig was. Uiteindelijk werd de diagnose gesteld dat Meis en Ries een verstandelijke beperking en autisme hebben.”
De tweeling zit nu in groep vier van de Latasteschool, een school voor speciaal onderwijs waar elk kind gestimuleerd wordt om het beste uit zichzelf te halen. Diet: “Dat gaat goed, maar de zorg blijft zwaar. We moeten voortdurend alle ballen in de lucht houden, niets gaat vanzelf. Ries is vaak erg gefrustreerd en boos, terwijl Meis dwangmatig gedrag vertoont en hier geen rem in heeft. Het blijft zoeken naar wat werkt. Samen met Meis zit ik op pianoles, wat heel bijzonder is. Voor Ries proberen we zijn driftbuien te verminderen met bepaalde tools: aangepaste voeding en homeopathische middelen. Eigenlijk zijn we voortdurend bezig met het vinden van manieren om hun leven zo comfortabel en aangenaam mogelijk te maken. Door met hen mee te bewegen, een positieve benadering en hun gedrag te corrigeren, proberen we nieuw gewenst gedrag aan te leren. Dit kan hen helpen in hun ontwikkeling.” Naast de tweeling is er nog Tijn, hun jongste zoon, die een sterke band met zijn oudere broer en zus heeft.
Maar als peuter kopieert hij soms hun gedrag, zoals schreeuwen of met dingen gooien. “We corrigeren hem en hopen dat, zodra hij naar de basisschool gaat, hij een ander referentiekader krijgt en meer rust vindt,” zegt Diet.
Gelukkig staan ze er niet alleen voor. Diet: “Mijn moeder is onze rots in de branding. Ze is er elke dag en is echt goud waard. We zijn haar enorm dankbaar. Daarnaast krijgen we ondersteuning van Unik in Kessel en Oppe Egchelsehei in Egchel, waar Meis en Ries na school en op zaterdag naartoe gaan. Helaas dreigt Oppe Egchelsehei te moeten sluiten, en dat zou een enorm verlies zijn voor ons. Ze hebben het daar ontzettend naar hun zin met het gezin van Heddeke, de dieren en de natuur. We hopen echt dat een sluiting voorkomen kan worden.”
Diet deelt haar verhaal om meer begrip te krijgen: “Mensen zien niet altijd wat er achter een kind schuilgaat, vooral als er aan de buitenkant op het eerste gezicht niets is te zien. Waarom het zich gedraagt zoals het doet, en waarom een ouder of verzorger op een bepaalde manier reageert. Ik weet zeker dat andere ouders hier ook mee worstelen. Mensen hebben snel een oordeel en kijken je na. Dat doet pijn.”
‘Als ik de tijd zou kunnen terugdraaien, zou ik niets anders doen. Want het zijn je kinderen, je alles’
Door de drukte vinden Diet en Peter weinig tijd voor zichzelf, en me-time schiet er vaak bij in. “Ik probeer thuis fit te blijven door via video’s aan bodypump te doen. Fit blijven en een positieve mindset zijn zo belangrijk. Daardoor blijf je fysiek en mentaal sterk”. Ze benadrukt dat het niet alleen maar zwaar is: “We maken ook veel mooie momenten mee. Zo gaan we graag samen naar het zwembad. En als ik de tijd zou kunnen terugdraaien, zou ik niets anders doen. Want het zijn je kinderen, je alles.”