Terugblik
Op woensdag 28 augustus 2024 spraken we met Monique Verhaegh. Zij reageerde positief op ons verzoek haar aangrijpende verhaal te delen over het verlies van haar zus, schoonbroer en nichtje. Moedig en openhartig vertelde ze over de manier waarop zij en haar ouders een manier hadden gevonden om door te gaan met leven. Moniques ouders, Thijs en Miep Verhaegh, stonden die dag op het punt om te gaan genieten van een vakantie in Frankrijk, waar het noodlot wederom toesloeg. Op de top van een berg werd Miep onwel en verloor het bewustzijn om vervolgens nooit meer wakker te worden. Zonder dat Monique en haar vader afscheid hebben kunnen nemen, was ze er ineens niet meer. Een zware klap en een groot gemis. Monique: “Mam is er niet meer en nu zijn pap en ik nog maar met z’n tweeën ‘ôs’. Het verdriet is groot en tastbaarder dan ooit, en ik ben zoekende naar de manier waarop ik verder kan gaan. Ineens is het gemis en het gevoel van tien jaar geleden ook weer terug. De grond is opnieuw weg onder mijn voeten. Pap en ik hebben onze oerkrachten gebundeld en ook nu moeten we weer een modus vinden om van het leven te gaan genieten. Maar ik heb het vertrouwen dat ik uiteindelijk weer opkrabbel.” Dit artikel, oorspronkelijk bedoeld voor druk in Fijn magazine editie 33, willen we alsnog met jullie delen. Het vertelt het inspirerende verhaal van een trotse, levenskrachtige, moedige en hartelijke vrouw, die ondanks alles blijft geloven in het leven.
Voor deze rubriek gaan we op de koffie en vertellen mensen hun verhaal. We nemen een mooi boeket mee van Het Bloemenhofje in Monique’s favoriete kleuren, en een lekkere vlaai van Bakkerij Teun.
“Goedemiddag”, met een stralende lach opent Monique de deur van haar ouderlijk huis aan de Burgemeester Engelsstraat in Panningen, waar haar ouders nog steeds wonen. Het is een zonnige dag en nadat we Monique hebben geportretteerd in de weelderige achtertuin, nemen we plaats in de keuken. In een openhartig en soms emotioneel gesprek vertelt ze over haar leven na het zware verlies van haar zus Kim, schoonbroer Dave en nichtje Megan. Monique heeft een mooie kindertijd om op terug te kijken: “Kim en ik waren ook als kind al erg close, speelden veel samen op het veldje voor de deur en hadden een fijne jeugd. Naarmate we ouder werden is die band alleen maar versterkt. Als oudere zus was Kim niet alleen mijn grote vraagbaak, maar ook mijn beste vriendin. Samen met mijn vriendje mocht ik met Kim en Dave mee op vakantie, we gingen veel samen op stap en toen Kim zwanger was van Megan mocht ik met haar mee naar de echo’s. We deelden alles met elkaar. Het was heel eigen en heel f ijn.” De kermis in Panningen was een jaarlijks uitje voor Kim en Monique. Kermisdinsdag was Ladies-night, dan gingen ze samen op stap. Kermis 2014 was hun laatste moment samen. Monique: “Ik wenste haar een fijne vakantie met het idee haar drie weken later weer te zien. Toen veranderde alles in ons leven. Er is een gat geslagen waarvan ik dacht dat het nooit meer zou helen. Als mensen zich ergens druk over maakten vond ik dat onzinnig en stom, ik raakte een beetje verbitterd. Toch waren mijn ouders en ik met zijn drieën heel sterk. We hebben elkaar heel goed kunnen steunen en daar veel kracht uit gehaald.” Op 17 juli 2024 was het precies tien jaar geleden, dat vlucht MH17 vertrok vanuit Schiphol richting Kuala Lumpur. Onder de inzittenden Kim, Dave en Megan Hally-Verhaegh, op weg naar een vakantie in Bali. Tien jaar na de vliegtuigramp, heeft Monique haar leven weer opgepakt. Iets wat ze nooit voor mogelijk hield: “Na de ramp kon ik alleen maar huilen en dacht ik nooit meer te kunnen lachen.”
Dagen, weken, maanden werden Monique en haar familie geleefd, wachtend op berichten van de instanties: “Dat was een heel langdurig proces en mensonterend om mee te maken, dat is niet te beschrijven en kan niemand zich voorstellen. Ons leven stond stil. Na 9 maanden besloten we om een dienst te houden. Een moment van afscheid en een poging om ons leven weer op te pakken, wat toen nog onmogelijk leek.” Anderhalf jaar verder bleek dat Monique niet kon functioneren op haar werk en verloor ze haar baan in het voortgezet speciaal onderwijs: “Ik had geen werk meer en een huis in Tilburg waar ik me niet thuis voelde, en had de wens om in het huis van Dave en Kim te gaan wonen, het enige houvast en tastbare dat er was van hen. Een grote wens, die financieel onuitvoerbaar leek. Met hulp van pap en mam is dat wonder boven wonder gelukt. In december 2016 ben ik verhuisd, supertof en superheftig tegelijk. Iedere dag opnieuw confronterend, de cadeautjes van Megans verjaardag stonden nog op de kast. Het huis leegruimen was helend en confronterend tegelijk. Ik wilde niks weggooien van mijn zus, maar wilde er ook mijn eigen thuis creëren. Het wonen in het huis heeft me erg geholpen in mijn helingsproces en om daar te komen waar ik nu ben.” Monique was vastbesloten de rest van haar leven in Helden te blijven wonen, totdat ze in april 2017 haar huidige vriend Paul leerde kennen: “Omdat Paul twee kinderen heeft en in co ouderschap daarvoor zorgt, was ik er me snel bewust van dat hij nooit vanuit Gemert naar Limburg zou verhuizen. Toen na een tijd duidelijk werd dat we graag samen verder wilden, kwam het dilemma van het huis dat ik niet wilde opgeven. Gelukkig gaven goede vrienden van Kim en Dave aan het huis te willen overnemen. Daardoor kon ik met een goed gevoel het mooie Limburg verruilen voor het gezellige Brabant. Ik heb enorm geworsteld om mijn energielevel weer op te bouwen en ben nog steeds niet de oude, mijn hoofd zit af en toe gewoon vol. Van kleine dingen als een geur, muziek of een bijzonder moment als een verjaardag, kan ik helemaal van slag zijn. Ik heb tijd nodig om alles ergens een plekje te geven. In tegenstelling tot wat ik ooit dacht, heb ik 10 jaar later weer plezier gevonden in het leven en als ik zie waar ik nu sta, ben ik enorm trots: Pap, mam en ik hebben ons leven weer opgepakt. Inmiddels sta ik weer met veel plezier drie dagen voor de klas als juf van groep 4 op een Islamitische basisschool, heb ik mijn motorrijbewijs gehaald en geniet regelmatig met Paul en de kinderen van weekendjes weg en mooie reizen. Mensen kunnen zich soms druk maken om nutteloze dingen. Dan denk ik: jullie hebben echt geen weet van wat verdriet écht doet. Ik heb nog steeds wel eens dat ik in de auto stap en dat ik Kim wil bellen en haar heel graag iets wil vertellen. Dat is een automatisme en zegt iets over de bijzondere band die we hadden. Ik vind het belangrijk om hun namen te blijven noemen, om hun herinnering levend te houden.”
Carpe Diem
In de Heldense Bossen, nabij ‘de beestjes’ waar Kim, Dave en Megan geregeld kwamen, is op initiatief van vrienden en familie een gedenkplek gecreëerd. Drie zwerfkeien staan symbool voor het gezin; het opschrift ‘carpe diem’ was hun levensmotto.